Idę swoją drogą.... Boska Komedia Dante Alighieri

Szkic ołówkiem wykonany pod wpływem chwili. Proszę o wyrozumiałość, ostatni raz  rysowałam szmat czasu temu.   

             
                  " Idź swoją drogą, a ludzie niech mówią co chcą".   
                                                                                                               cyt. Dante Alighieri

W tym roku przypada 750 rocznica urodzin Dantego Alighieri, średniowiecznego poety włoskiego, który zasłynął jako autor "Divina Commedia". 
Wiele wydarzeń kulturalnych, we Włoszech, a także innych krajach, będzie nawiązywało do tego jubileuszu, przypominając sylwetkę poety i jego dzieła.
  
W pierwszych dniach  maja, oglądałam  w TV Rai1 transmitowaną na żywo  z Palazzo Madama w Rzymie ceremonię otwarcia obchodów 750- lecia urodzin Dantego Alighieri. Informacje na temat uroczystości można znaleźć  w necie i nie będę się o tym rozpisywać. Mam jednak  powody, aby  wrócić  pamięcią do tego wydarzenia. 



W czasie uroczystości długi monolog wygłosił  aktora Roberto Benigni. Znany komik, z właściwym sobie poczuciem humoru i swobodą, zajmował publiczność przez ponad godzinę. Na koniec po mistrzowsku  wyrecytował  ostatnią 33 pieśń Boskiej Komedii. Byłam pod wrażeniem, wzbudził  podziw ogrom pracy, talent oratorski i interpretatorski artysty, wszak arcydzieło literatury włoskiej do łatwych nie należy.

Występ Benigniego  wywołał  refleksje i  zrodził  w mojej głowie pomysł, aby na swój sposób, włączyć się w obchody urodzin Dantego Alighieri. Ten jubileusz to doskonała sposobność do lepszego, bardziej wnikliwego poznania twórczości poety.

„Boską komedię”  poznałam w latach licealnych, ale dość pobieżnie. Dzieło, będące syntezą szerokiej wiedzy poety, należy do klasyki literatury i znajduje się w zestawie lektur szkolnych. Nie było jednak czytane w całości, ale we fragmentach. Jedenastozgłoskowiec, pełen archaicznej składni nie był wtedy łatwy do ogarnięcia i gdyby nie szczegółowe omawianie dzieła na lekcjach, lektura pozostałaby jałową i niezrozumiałą dla mnie.

Nie dorosłam wtedy do filozoficznego eseju i nie porwała mnie trudna treść pełna metafor, symboli, alegorii, niezrozumiały był dla mnie konflikt gwelfów i gobelinów, nie znałam wielu postaci, przywoływanych przez Dantego, jako wzorów do naśladowania, czy też surowo potępianych, nużyły mnie średniowieczne idee, teologiczne dywagacje.

Wiek młodzieńczy i romantyczna dusza pojęły poezję Dantego jedynie w warstwie  mówiącej o sile uczucia do ukochanej Beatrycze. Wędrówkę Dantego przez zaświaty rozumiałam, jako drogę w poszukiwaniu  miłości idealnej, uduchowionej, którą ucieleśniała Beatrycze. Dość powierzchowne to rozumowanie dzieła i dlatego postanowiłam zabrać się do niego jeszcze raz, po bardzo długiej przerwie.

Minister  kultury Dario Franceschini,  poinformował że obchody jubileuszu urodzin Dantego Alighieri  potrwają sześć lat, do 700 rocznicy śmierci poety.
Mam więc sześć lat na zapoznanie się z Boską komedią. Trzy części  poematu Piekło, Czyściec, Raj, każda po 33 pieśni, plus pieśń wstępna, razem do przeczytania 100 cantos*.
Można to jakoś rozsądnie podzielić. Czy polegnę, czy też będę miała satysfakcje? Czy rozszyfruję to, co kiedyś było dla mnie niezrozumiałe? Zadanie jest trudne, ale chcę się z nim  zmierzyć.  
 
*cantos - pieśń